Manon

Manon de Roode
1957
1982 – 1988 Opleiding CABK Kampen, vrije schilderkunst
1994 – 2016 Schilderen/tekenles gegeven op het kunstencentrum De Muzerie te Zwolle

Niets is zo veranderlijk als het wezen van de mens.

Taal
Mijn voorkeur voor de Duitse taal zal ongetwijfeld te maken hebben, dat ik als lagere schoolkind 3 jaar in Duitsland heb gewoond. Dan word je al gauw twee-talig. Het belangrijkste punt is echter dat ik bij het schrijven van woorden, zinnen, dichterlijke zinnen, de Nederlandse taal te eenkennig vond, te vlak, zoals het land te praktisch. Mijn gevoel voor diepte in een woord, of hoogte het is maar hoe je het bekijkt, werd door het gebruik van de Duitse woorden bevredigd. Het is zwierig, zacht maar ook kordaat en direct.

Over de doeken en schilderijen
Ondanks alles is mysterie overal om ons heen. In wie we zijn (geworden), in het bos, in de winter, in de krant. “Overal zijn er verbanden die niet 1, 2, 3 duidelijk zijn, ze zijn er wel! Daarover schildert Manon de Roode in verschillende cycli schilderijen: op volwassen personen betrokken verbanden met hun eerste kameraden, in landschappen die zich ontfermen over lege boten, in sneeuwpoppen die ineens kracht laten zien, soms lijken weg te smelten door hun hevig verlangen of door het vuurwerk dat ze afsteken. Ook geraamtes komen tot leven alsof hun vroegere bestaan nooit echt is opgehouden.”

Meer en meer wordt het canvas zachter en zachter en verschijnen er zinnen en teksten, het worden verpakte boodschappen in textiel.

Mijn schilderijen verliezen letterlijk hun geraamte. Ze komen los van het hout en worden zachter. Er komt taal bij en minder figuratie, je kan ook zeggen de figuratie verstopt zich in de taal.

Een prettige bijkomstigheid is dat mensen nu langer bij een geborduurde tekst staan, als voor een schilderij, is mijn ervaring!

Ik laat bevlekte, gebruikte en „afgeschreven” lappen zien, die ik herschrijf als het ware , en zo hun tweede ?derde? leven gun als getuige van hun ooit zo noodzakelijke aanwezigheid.